“เลี้ยงลูกยังไงทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้” “ทำไมนักเรียนห้องเธอถึงได้ซนกันนักนะ” ประโยคเหล่านี้อาจทิ่มแทงใจ ใครหลายๆ คน ที่มั่นใจว่าเราได้ทำทุกวิถีทางแล้วที่จะกำราบปราบเจ้าตัวเล็กให้อยู่หมัด แต่ไม่รู้ทำไม๊ ทำไมนะ ยิ่งเราพยายามฝึกเด็กๆ ให้มีวินัยเท่าไหร่ ก็ยิ่งดูเหมือนจะไม่ได้ผล หนำซ้ำพฤติกรรมที่เราเคยสอนเคยเตือนไปแล้ว ก็ยังคงเกิดขึ้นอยู่ซ้ำๆ ไม่หายไปสักที วันนี้ครูพิมมีคำตอบที่น่าสนใจพร้อมวิธีแก้ไขข้อผิดพลาดที่เราอาจยังไม่เคยรู้มาฝากกันค่ะ

ครูพิมทราบดีค่ะว่า การที่เราสามารถเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้เติบโตขึ้นมาได้อย่างชนิดที่คนอื่นเรียกว่า “เป็นเด็กดี” นั้น เป็นสิ่งที่นำความภาคภูมิใจมาให้พ่อแม่ผู้ปกครองทุกคน แต่ระหว่างทางที่จะไปถึงจุดนั้นได้ มันไม่มีสูตรสำเร็จ และคำว่า “เด็กดี” นั้น ก็ไม่รู้ว่ามีจุดเริ่มต้นและสิ้นสุดอยู่ที่ตรงไหน ดังนั้นพ่อแม่ต่างก็เลือกทำหนทางที่ “คิดว่า” น่าจะดีที่สุด ที่จะทำให้ลูกอยู่ในความคาดหวังของตนเองและสังคมให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนบางครั้งอาจจะเลยเถิดเกินพอดี โดยที่พ่อแม่เองก็ไม่รู้ตัว

แม้ว่าอารมณ์โกรธ จะเป็นอารมณ์พื้นฐานของมนุษย์ทุกเพศทุกวัย แต่การที่มันเกิดขึ้นบ่อยๆ ก็คงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนักใช่ไหมล่ะคะ โดยเฉพาะเมื่ออารมณ์นี้เกิดขึ้นกับลูกของเรา จนในที่สุดเราก็คิดว่า ลูกเรานั้นเป็น “เด็กขี้โมโห” แน่ๆ เลย คำว่า “เด็กขี้โมโห” คงเป็นชื่อเรียกที่ไม่มีเด็กคนไหนอยากเป็น และแน่นอนว่าบรรดาพ่อแม่ต่างก็ต้องภาวนาว่าอย่าให้เป็นลูกฉันเลย แต่ก่อนที่ “เด็กธรรมดา” จะแปลงกายไปเป็น “เด็กขี้โมโห” ได้นั้น มันต้องมีสาเหตุอะไรสักอย่างหรืออาจจะหลายอย่างแน่นอนค่ะ